Publikujemy robocze tłumaczenie fragmentu zawierającego przepisy zawarte w Dekrecie Dykasterii ds. Duchowieństwa ws. dyscypliny intencji Mszy Świętych. Oficjalne tłumaczenie całego dekretu zostanie wkrótce opublikowane w polskim wydaniu L’Osservatore Romano:

Art. 1

§ 1. Z zachowaniem przepisu kan. 945 KPK, jeżeli synod prowincjalny lub zebranie biskupów prowincji, uwzględniając takie okoliczności, jak na przykład liczba kapłanów w stosunku do liczby próśb o intencje lub kontekst społeczny i kościelny, w granicach swojej właściwej jurysdykcji postanowi o tym dekretem, kapłani mogą przyjąć więcej ofiar od różnych ofiarodawców, łącząc je w jednej Mszy świętej, sprawowanej według jednej „zbiorowej” intencji, o ile - i tylko o ile - wszyscy ofiarodawcy zostali o tym poinformowani i dobrowolnie na to wyrazili zgodę.

§ 2. Takiej woli ofiarodawców nigdy nie wolno domniemywać; przeciwnie, przy braku wyraźnej zgody zawsze zakłada się, że nie została ona udzielona.

§ 3. W przypadku przewidzianym w § 1, celebransowi wolno zatrzymać dla siebie ofiarę tylko za jedną intencję (por. kan. 950-952 KPK).

§ 4. Każda wspólnota chrześcijańska powinna zatroszczyć się o zapewnienie możliwości codziennego sprawowania Mszy świętej w pojedynczej intencji, za którą synod prowincjalny lub zebranie biskupów prowincji ustala przewidziane stypendium (por. kan. 952 KPK).

Art. 2

Z zastrzeżeniem kan. 905 KPK, jeżeli kapłan sprawuje Eucharystię zgodnie z prawem więcej niż jeden raz tego samego dnia, jeśli zachodzi potrzeba i wymaga tego prawdziwe dobro wiernych, może sprawować różne Msze święte także według intencji „zbiorowych”, przy czym pozostaje w mocy, że wolno mu zatrzymać, w ciągu dnia, tylko jedną ofiarę za jedną z przyjętych intencji (por. kan. 950-952 KPK).

Art. 3

§ 1. Należy przede wszystkim mieć na uwadze przepisy kan. 848 KPK, który stanowi, że szafarz, poza ofiarami określonymi przez właściwą władzę, za udzielanie sakramentów nie powinien niczego żądać, zawsze unikając tego, by najubożsi zostali pozbawieni pomocy sakramentów z powodu ubóstwa. Należy również przestrzegać tego, co usilnie zaleca kan. 945 § 2 KPK, mianowicie: „aby także nie otrzymawszy ofiary, odprawiali Mszę świętą w intencjach wiernych, zwłaszcza ubogich”.

§ 2. Co do przeznaczenia ofiar, należy stosować, z zachowaniem odpowiednich proporcji, normę kan. 951 KPK.

§ 3. Uwzględniając konkretne okoliczności Kościoła partykularnego i jego duchowieństwa, biskup diecezjalny może, w drodze prawa partykularnego, postanowić o przeznaczeniu tych ofiar na rzecz parafii znajdujących się w potrzebie, w swojej lub w innej diecezji, zwłaszcza w krajach misyjnych.

Art. 4

§ 1. Do ordynariuszy należy pouczenie swego duchowieństwa i wiernych o treści i znaczeniu niniejszych norm oraz czuwanie nad ich właściwym stosowaniem, dbając o to, aby w odpowiednim rejestrze dokładnie zapisywano liczbę Mszy świętych do odprawienia, intencje, ofiary oraz fakt odprawienia, a także aby co roku przeglądać te rejestry osobiście lub zlecając to innym osobom (por. kan. 958 KPK).

§ 2. W sposób szczególny, zarówno ordynariusze, jak i inni pasterze Kościoła, powinni zatroszczyć się o to, aby dla wszystkich było całkowicie jasne rozróżnienie pomiędzy aplikowaniem określonej intencji Mszy świętej (także „zbiorowej”), a zwykłym wspomnieniem w czasie liturgii słowa lub w niektórych momentach celebracji eucharystycznej.

§ 3. Należy szczególnie podkreślić, że nakłanianie do ofiar lub nawet samo przyjmowanie ofiar w odniesieniu do dwóch ostatnich przypadków jest wysoce bezprawne. Tam, gdzie tego rodzaju praktyka jest bezprawnie rozpowszechniona, właściwi ordynariusze nie powinni wykluczać zastosowania środków dyscyplinarnych i/lub karnych w celu wykorzenienia tego godnego ubolewania zjawiska.

Art. 5

W świetle również nadprzyrodzonych wartości związanych z czcigodną i godną pochwały praktyką przyjmowania ofiary składanej, aby odprawić Mszę Świętą według określonej intencji (por. kan. 948 KPK), a także w celu wspierania cennego zwyczaju przekazywania dodatkowych intencji mszalnych wraz z odpowiadającymi im ofiarami do krajów misyjnych, duszpasterze niech starają się w odpowiedni sposób zachęcać wiernych do jej podtrzymywania, a tam, gdzie by osłabła, do jej ożywienia i promowania — również poprzez odpowiednią katechezę na temat rzeczy ostatecznych oraz wspólnoty świętych (communio sanctorum).

Art. 6

Tam, gdzie synod prowincjalny lub zgromadzenie biskupów danej prowincji nie postanowią inaczej w tej materii, obowiązują postanowienia Dekretu Mos iugiter z dnia 22 lutego 1991 roku.

Dykasteria ds. Duchowieństwa, po upływie dziesięciu lat od wejścia w życie niniejszych norm, przeprowadzi studium dotyczące praktyki oraz przepisów obowiązujących w tej materii, z zamiarem weryfikacji ich stosowania i ewentualnej aktualizacji.