historia nie przekazuje nam zbyt wielu faktów z życia św. Macieja Apostoła. Po jego wybraniu w miejsce Judasza udzielono mu święceń biskupich i władzy apostolskiej przez nałożenie rąk. Hebrajskie imię: Mattatyah oznacza „dar Jahwe” i wskazuje na żydowskie pochodzenie Macieja.

Pewne fakty z życia Apostoła przekazują nam autorzy starożytni. Według Euzebiusza z Cezarei, św. Maciej był jednym z 72 uczniów Jezusa. Tradycja podaje, że Maciej głosił Ewangelię najpierw w Judei, potem w Etiopii, wreszcie w Kolchidzie, a więc na rubieżach Słowian. Miał ponieść śmierć męczeńską w Jerozolimie – został ukamienowany jako wróg narodu żydowskiego i jego zdrajca, a następnie zabity toporem lub halabardą. Według innych źródeł, Maciej został ukrzyżowany. Klemens Aleksandryjski (+ 215) natomiast wyraża opinię, że Apostoł zmarł śmiercią naturalną ok. 50 r. (inni podają rok 80).

Wśród pism apokryficznych zachowały się fragmenty tzw. Ewangelii św. Macieja oraz fragmenty Dziejów św. Macieja. Oba pisma powstały w III wieku i mają wyraźne zabarwienie gnostyckie. Żywoty Świętych Pańskich z 1937 r. przypominają słowa św. Klemensa Aleksandryjskiego dotyczące nauczania Macieja: „W naukach swych kładł szczególny nacisk na umartwienie ciała i panowanie nad zmysłowymi żądzami. Z rzeczy doczesnych – nauczał – można wprawdzie korzystać, ale nie trzeba do nich serca przywiązywać; trzeba walczyć z ciałem i odejmować mu wszystko, co do niepożądanych zmysłowości wiedzie; trzeba mianowicie dążyć do tego, aby dusza rosła i wzmacniała się przez wiarę i poznanie prawdy. Równie dobitne było jego napominanie, aby bliźnim dawać tylko dobry przykład i modlić się za nich”.

Benedykt XVI w jednej z katechez podkreślił, że św. Maciej „był świadkiem całej ziemskiej działalności Jezusa (por. Dz 1, 21-22), dochowując Mu wierności do końca. Do tej wielkiej wierności dołączyło się później Boże powołanie, by zajął miejsce Judasza, jakby dla zrekompensowania jego zdrady”.