Był synem Faustyna, niewolnikiem pochodzenia żydowskiego. Miał go wyzwolić patrycjusz rzymski Klemens, którego imię przybrał z wdzięczności. Prawdopodobnie został ochrzczony i otrzymał święcenia kapłańskie z rąk Piotra Apostoła, o czym pisał Tertulian. Kierował Kościołem w latach 88-97. Autorem najważniejszego świadectwa o jego życiu jest św. Ireneusz, biskup Lyonu do 202 r. Zaświadcza on, że Klemens „widział Apostołów”, „spotykał ich”, „miał jeszcze w uszach ich przepowiadanie, a przed oczyma ich tradycję”.
Tradycja przypisuje Klemensowi autorstwo listu do chrześcijan w Koryncie, gdzie Kościół był rozdarty wewnętrzną niezgodą. „Przebiegnijmy myślą wszystkie pokolenia, a przekonamy się, że w każdym, jednym po drugim, dawał Pan okazję do pokuty tym, którzy chcieli powrócić do Niego. Noe nawoływał do nawrócenia i ci, co go posłuchali, zostali zbawieni. Jonasz zapowiedział ruinę Niniwitom, oni jednak pokutowali za grzechy swoje, a chociaż Bogu obcy, przebłagali Go przecież swoimi prośbami i dostąpili zbawienia” – napisał w liście Klemens, nawołując do pokuty i nawrócenia.
Prawdopodobnie Klemens został wygnany z Rzymu do Chersonezu Taurydzkiego (dzisiejszy Krym). Został skazany przez cesarza na śmierć i wrzucony do Morza Czarnego z kotwicą u szyi.
Św. Klemens I, papież i męczennik zm. w 97 lub 101 r.
